Stef Bos heeft een mooi liedje: de hemel. Dit lied gaat er over dat je als kind makkelijk kunt dromen en fantaseren over de hemel en ga je er vanuit dat er echt een hemel is. Als je wat ouder bent ga je er anders naar kijken en komen er meer en meer vragen.
Als je de situatie in de wereld bekijkt via je smartphone of tablet dan is de hemel meestal ver te zoeken. Ik ben er niet van om te denken: 'stil maar, wacht maar af. Alles wordt nieuw.' Het is een mooie gedachte, maar je hebt er op dit moment niets aan.
Dit was ook een van de redenen dat we stap een genomen hebben om naar Nieuw-Zeeland te emigreren. We gaan gewoon ons leven radicaal veranderen en heel iets anders doen. Natuurlijk maak je je leven niet makkelijker, want je laat veel dingen achter en wat je terug krijgt is ook gebaseerd op vertrouwen.
Dat Nieuw-Zeeland een paradijs op aarde is, daar zijn de meeste mensen het wel over eens, zelfs als je er niet bent geweest. Natuurlijk moet je hier ook gewoon werken en dat je een lange termijn visum krijgt is niet vanzelfsprekend. Ik heb hier met heel veel plezier gewerkt sinds we hier aankwamen en de weekenden voelden echt als een vakantie. Toch zijn we hier niet gekomen om alleen maar te werken, we willen er op uit en hebben meer tijd nodig om dit mooie land te ontdekken.
Veel mensen verklaren mij voor gek, maar nadat we ons resident visa ontvingen heb ik ontslag genomen. We zien wel hoe lang we het vol kunnen houden, het werk komt toch niet klaar. Na mijn opzeg termijn hebben we de caravan aangekoppeld en hebben we de ferry gepakt naar het Zuidereiland. Ik kan je echt aanraden om het Zuidereiland in de herfst te bezoeken. Niet normaal, zo mooi al die kleuren.
We hadden fantastisch weer tijdens de overtocht en dan voel je je echt in de hemel zonder zorgen en met zo’n mooie omgeving om je heen. Maar als je bij je eerste overnachtingsplaats bent aangekomen en je zakt met de hele combinatie tot de assen weg in het gras dan is dit hemelse gevoel ook zo weer voorbij. Ik dacht echt dat dit me veel tijd en geld gaat kosten en ik moet nog maar zien of we hier vandaag uitkomen. Na vijf minuten kwam er een vrouwelijke engel langs joggen en ze zei: ‘ik heb een trekker. Ik haal mijn man wel even en alles komt goed.’ Het kostte al met al wel een paar uur om weer op de weg te komen, maar naast dat deze mensen ons hielpen gaven ze ons ook erg veel nuttige informatie over dit eiland. Het klopt dat de mensen hier erg relax zijn en we hebben niet om hulp gevraagd, het kwam gewoon aanwaaien.
Ik denk dat dit toch de beste manier is om het leven hemels te houden, het is het enige wat we op dit moment hebben. De rest zijn we vergeten toen we hier geboren zijn, wat we kunnen doen is onze geheugenkaart opladen met positieve mooie herinneringen en negatieve omzetten tot positieve.
Wanneer we stoppen naast een kristalhelder meer, schiet ik de geheugenkaart van mijn camera en het geheugen in mijn hoofd vol. Dan voelt dat voor eventjes alsof ik in de hemel ben. Hiervoor hoef je niet naar Nieuw-Zeeland, maar het maakt het wel makkelijker.
https://www.nieuw-zeeland.nl/columns/de-hemel-duurt-maar-even/